Bijtende bulls

Ik ben volop bezig met het zoeken naar informatie over fokkers en pups.

Wat mij opvalt is dat er toch behoorlijk wat herplaatsers te vinden zijn. Veel van die herplaatsers zijn vals. Ze bijten hun baasjes. Deze vraag is aan de hondenexperts onder ons. Natuurlijk begrijp ik dat je een goed gesocialiseerde pup moet zoeken bij een goede fokker. Ik begrijp ook dat je je hond niet (met harde hand) moet straffen, hem moet laten schrikken, of hard tegen hem moet schreeuwen. Met andere woorden, een goede concequente opvoeding voor je pup is belangrijk. Maar hebben al die mensen die een bijtende bull hebben nu echt allemaal iets fout gedaan? Of zit er gewoon ook weleens een foutje pup tussen?

Er kan een foute pup tussen zitten. Ik heb er ook eentje gehad en die heb ik met 7 maanden moeten laten inslapen. Het is eigelijk net als bij mensen. Criminaliteit zit in de opvoeding, vrienden, omgeving en in sommige gevallen zit het in de aard van de mens. Bij een hond, dit geval een bull is dat net zo. Er kan een foutje in zitten waardoor het fout gaan, maar 99% van de gevallen heeft de mens de problemen veroorzaakt. Gelukkig valt daar meestal iets aan te doen door een nieuwe eigenaar als hij weet waar hij mee bezig is, maar soms gaat het gedrag er niet helemaal uit, of blijft het probleem soms toch weer naar boven komen

Nou,ik geloof niet in een foute pup,ik denk wel dat de ene hond lichter ontvlambaar is dan de andere.
En er kan natuurlijk iets medisch aan de hand zijn.
Je moet je hier niet door laten afschrikken,in een heleboel gevallen gaat dit om pups die bij en broodfokker wegkomen,deze hondjes worden vaak al met 4 weken(waar de belangrijkste socialisatie perioden gaat beginnen)bij de moeder weggehaald,ze worden dan uit oostbloklanden naar de broodfokkers hier gebracht.
Deze hondjes moeten dus nog alles leren,zijn er onzeker en angstig,maar natuurlijk wel goedkoper.
Als deze hondjes niet goed worden begeleidt met nog meer geduld,kan het mis gaan,maar dan nog is de eigenaar schuld.
Een bull is gewoon een hele eigenwijze hond,wat je bij een andere hond in 5x voor elkaar krijgt,kan bij een bull wel 100x kosten,natuurlijk niet met alles,maar ze hebben een hele sterke eigen wil.
Echt je zal je menig keer de haren uit je hoofd willen trekken.
Maar een terrier is ook een hele gevoelige hond,die erg op jou stemming reageerd.
Dus ben jij iemand die gehoorzaamheid ten koste wat eist,ruw gaat doen,je geduld verliest,ja dan ben je niet geschikt voor een bull en dan kan het ook fout gaan,je maakt dan een gefrusteerde hond en wie is er dan schuldig?
Nee,Lycke laat je niet gek maken,als je het eerste jaar door bent gekomen,met huilbuien ,maar ook even zoveel lachbuien,dan heb je een geweldig maatje voor het leven.

Jolanda ik zeg ook niet dat een foute pup een gezonde pup is. Net als er bij mensen kinderen geboren worden met bv. een geestelijke afwijking, zo kan dat ook met dieren gebeuren.

Ja,zo bedoel ik het ook met medisch Simoon,ik had het op hetzelfde moment als jou getypt.
Ik heb eens een cocker gezien,die had het rode cocker syndroom,hij kon van kwispelen,ineens anvallen,deze hond is ook ingeslapen en ik noem dit dan ook een medisch probleem.

Zitten we toch weer op 1 lijn

Wij hadden dat met Tank, was een geweldige bull, onwijs aanhankelijk, lief, leergierig en slim en opeens kreeg hij een vreemde uitdrukking in zijn ogen en begon te gillen, na 2 maanden veranderde dat gillen in je proberen aan te vallen. Na een paar tellen a 1 minuut, keek hij weer gewoon uit zijn ogen en wist hij echt niet wat er gebeurt was. Medisch niets te vinden en de DA's stonden voor een raadsel, toch was er iets in zijn schattige koppie wat kortsluiting veroorzaakte.

Pfff,gelukkig

Maar ik denk dat,dat ook de beste omschrijving is,kortsluiting in de hersenen.

ik denk dat wanneer je je pup bij een fokker vandaan haalt met een liefde en een passie voor het ras, je weinig risico loopt om een 'foute' pup te treffen
die fokker heeft al zo veel 'voorwerk' gedaan om de allerbeste combinatie reu/teef bij elkaar te zoeken, en die stopt er de eerste 7 á 8 weken zo veel energie in kwa socialisatie dat het misschien één op de duizenden eens mis gaat
En je hebt er ook niets aan als het eens mis gaat, het is je kennelnaam die er aan gaat.

als je de puphandelaren gaat kijken onthouden we ook bv de 10 pups die door ziekte gestorven zijn of er net aan door heen gekomen zijn. De pups uit het oostblok die zonder problemen 'oud' geworden zijn vergeten we direkt.

Er zijn pups met een soort 'kortsluiting' in hun koppie die pas later aan het licht komt, en echt met de beste ervaring, begeleiding of wat dan ook, niet meer goed of redelijk te krijgen is. Maar die kortsluiting is een toeval, en die honden zijn eigenlijk heel erg zeldzaam.

en er zijn ook nog pups die helemaal 'geschift' zijn als pup en toch een kans verdienen. Onze bull is geboren (bij een collega van mijn man) in een nest van 8 pups, 7 waren schatjes en 1 pup was bij 4 weken oud al niet meer te handhaven in het nest. Ze ging als een pac-man door het nest, alles wat in haar buurt kwam kreeg een grom en een beet.
Mijn man kreeg te horen dat ze met deze ene pup naar de DA zouden gaan en dat het inslapen werd. De DA had het nest en de pup gezien en had ook gezegd; die pup is niet goed, pak de pup maar uit het nest en breng om in te slapen.
We zijn gaan kijken, en met het bloed op mijn handen (ik kreeg ook de nodige beten) heb ik gezegd ik wil haar een kans geven, hou haar zo lang mogelijk in het nest. We hebben haar opgehaald dat ze 5 weken was, het ging niet meer. Ik heb zo vreselijk veel beten van haar gehad en toch heb ik haar nooit gestraft daar voor, heb alleen steeds AUW!! gezegd.
Ze heeft het volgehouden tot ze ongeveer 8 maanden was en toen ging de 'knop' om. Ze is een paar weken terug 8 jaar geworden, ze heeft een geweldig mooi en 'zacht' karakter. Het enige wat ik gedaan heb is geduld opbrengen om haar de kans te geven om mij te accepteren in haar eigen tempo.

Maar ik denk dat er wel veel 'goede' pups zijn die door de 'baas' uit de hand lopen. En net zo veel keren is het helemaal niet dat mensen echt fouten maken in opvoeding. Meeste gevallen is de 'klik' tussen baas en hond niet goed, of de verwachting van de hond is niet goed.
BV. iemand heeft altijd Duitse of Mechelse Herders gehad en besluit om nu een bull te nemen. Als die persoon geen rekening houd met het karakter verschil in de rassen is het gedoemd te mislukken. De herders zijn te 'dwingen' en kun je een haast absolute gehoorzaamheid van verwachten. Een bull doet dat niet, ja een bull kan heel gehoorzaam zijn maar doet iets het beste en snelste als je het hem/haar 'vraagt'
Mijn bull heeft een zacht karakter maar als ik een brul HIER!!! zou geven kijkt ze mij aan met een smoelwerk wat zegt; "je kan eisen maar ik verdom het toch" terwijl ze als ik vriendelijk vraag; "kom eens" komt ze met een kwispelende staart meteen naar me toe.

En heel veel bullen gaan rond de 14 tot 18 maanden weg. De eerste maanden van de pup zijn meestal helemaal niet leuk. Bijna alle bullen puppen zijn kleine landhaaitjes die zo lijkt het, geen ander speelgoed hebben dan jouw kleding, meubels of wat dan ook. De meeste bullenpuppen hebben ook een grom-periode waarin ze even gaan controleren hoe ver ze kunnen gaan in macht. Dan denken de bulleneigenaren dat EINDELIJK alle ellende gedaan is als ze rond 1 jaar oud zijn, en dan krijgen ze nog een vervelende periode als ze naar volwassen gaan. Gewoon even testen of je de 'leiding' hebt in het gezin.
Als dan de mensen van de eerste grommen en beten geschrokken zijn en de hond een beetje uit de weg gaan, en dan na wat maanden 'rust' in huis, een bull hebben die de tweede periode extra moeilijk gaat doen naar volwassenheid, kan ik mij ook wel voorstellen dat de klik die er misschien was weg is op dat moment.

Oei!! Dat is een duidelijk verhaal Pauline! Ik geloof dat je daar gelijk in hebt. Maar ik begrijp dat jij bij jou bullen pupjes dus alleen duidelijk zegt: AU. En zo laat merken dat het niet mag wat ze doen? En uiteindelijk begrijpen ze dan dus: ik ben niet de baas, en ik mag niet bijten. Ik kan me wel voorstellen dat dat heel veel geduld vraagt, en ik denk dat daarom een eerste bull ook wel echt een vuurdoop is. Bij de 2e en 3e (enz) bull is het nog steeds zwaar, maar je weet immers uit ervaring dat het echt weer ophoud als je maar lang genoeg volhoud. Bedankt voor de tip!!

Wat een mooi verhaal over het pupje dat je gered hebt! Ik kreeg er gewoon kippenvel van! Dat moet wel een supergoed gevoel geven, wetende dat je een bulletje van de dood hebt gered.

Goed onderbouwd verhaal Pauline
ga hierin helemaal met je mee..

Onze GINA was ook zo'n "gestoorde " ... op alles en iedereen!!
bijten, snauwen, grijnzen en grommen !! Zelfs de Rat was niet veilig ..
Pas na ruim een jaar ging ook bij haar het knoppie om, kon met alles goed omgaan, behalve reutjes die te dicht bij haar wilden komen ..dat ging niet ..
en is ze toch 8.5 jaar geworden

Ja,je hebt het heel mooi neer gezet Pauline.
Maar ik bedoel ook dat ook de pups bij de broodfokker,goed kunnen opgroeien,maar het hangt allemaal af,hoeveel is de eigenaar bereid te investeren.
Want als Woifie bij iemand anders terecht was gekomen,die niet al dat geduld en vertrouwen erin had gestopt,dan weten we wel zeker dat ze er niet meer was.

Lyck schreef:Oei!! Dat is een duidelijk verhaal Pauline! Ik geloof dat je daar gelijk in hebt. Maar ik begrijp dat jij bij jou bullen pupjes dus alleen duidelijk zegt: AU. En zo laat merken dat het niet mag wat ze doen? En uiteindelijk begrijpen ze dan dus: ik ben niet de baas, en ik mag niet bijten. Ik kan me wel voorstellen dat dat heel veel geduld vraagt, en ik denk dat daarom een eerste bull ook wel echt een vuurdoop is. Bij de 2e en 3e (enz) bull is het nog steeds zwaar, maar je weet immers uit ervaring dat het echt weer ophoud als je maar lang genoeg volhoud. Bedankt voor de tip!!

Wat een mooi verhaal over het pupje dat je gered hebt! Ik kreeg er gewoon kippenvel van! Dat moet wel een supergoed gevoel geven, wetende dat je een bulletje van de dood hebt gered.

Ik denk dat het een 'verhaal' is van alles bij elkaar, wat is je eigen karakter, en wat voor mogelijkheden/tijd heb je, en hoe is je gezins situatie.
Mijn eigen karakter is al als een bull, gaan ze mij dwingen gaat het fout. Zegt iemand tegen mij; "JIJ moet even dit doen" is mijn eerste gedachte; "MOET???, ik MOET effe helemaal niks" Terwijl als ze vragen; wil je even dit doen? doe ik het gewoon even, niets aan de hand. Maar ook in mijn hond waardeer ik een sterk karakter, en een 'echte' eigen wil.
Ons gezin is alleen mijn man en ik, en mijn man bemoeit zich niet met echte opvoeding van de honden. Ik heb geen baan dus heb ook de kans om 24 uur per dag bij en met de hond te zijn. Voor deze ''terror" pup hadden we al 2 bull terriers van pup af tot sociale prettige huisgenoten opgevoed.
Ik heb dus het karakter voor een bull, waardering voor een sterk honden karakter, ik heb mogelijkheid, ervaring, en tijd.
Dan ben ik van mening dat een hond die heel graag bij je is, alles voor en met je wil doen.
Of een hond graag bij me is moet de hond zelf beslissen in zijn/haar eigen tempo, dat ga en kan ik niet afdwingen. In opvoeding kies ik daardoor voor de makkelijkste weg. Een pup weet, begrijpt en kan NIETS. Gaan ze met het bekkie rond een stoel of tafelpoot ga ik afleiden met een speeltje, speeltje pakken is braaf. Heel snel merken ze dat braaf veel leuker is en pakken ze om braaf te zijn het speeltje in plaats van de tafelpoot.
Plasjes binnen, negeer ik en plasjes buiten prijs ik ze de hemel in en geef een klein voertje.
De eerste weken heb ik uren gelopen met de kleine pup op mijn arm of in mijn jas, overal heen. Was er kermis met herrie lichten en gedoe ging ik heen, pup veilig (tegen mijn hartslag) in mijn jas. Waren er ergens stratenmakers bezig met trilplaten, ergens heien voor nieuwe huizen, een kleuterschool waar alles gillend naar buiten komt, ik ging overal heen. Nu doet ze het eigenlijk nog, loopt ze naast me en ze schrikt ergens van 'plakt' ze tegen mij aan, de vrouw is veilig.
Het bijten naar mij zei ik alleen maar kort AUW, de pup geeft zelf ook zo een hoog soort piep-gilletje uit een reflex, en die bootste ik na.

En dat klinkt misschien heel gek maar ik heb de overtuiging dat een pup, zelfs een volwassen herplaatser het gewoon WEET of je echt met volle overtuiging voor hem/haar gaat. Zodra de pup of de herplaatser accepteerd dat je er echt onvoorwaardelijk voor hem/haar bent kun je pas verder.
Maar door die mening vind ik ook dat een hond in een gezin waar ze eigenlijk allemaal aan herplaatsen denken, de klik met dat gezin verliest en herplaatsen ook vaak beter is op dat moment.

Pauline schreef:



En dat klinkt misschien heel gek maar ik heb de overtuiging dat een pup, zelfs een volwassen herplaatser het gewoon WEET of je echt met volle overtuiging voor hem/haar gaat. Zodra de pup of de herplaatser accepteerd dat je er echt onvoorwaardelijk voor hem/haar bent kun je pas verder.
Maar door die mening vind ik ook dat een hond in een gezin waar ze eigenlijk allemaal aan herplaatsen denken, de klik met dat gezin verliest en herplaatsen ook vaak beter is op dat moment.

En hier ben ik het helemaal mee eens.

Ik ben het daar ook mee eens. Honden kunnen echte roedeldieren maar kunnen niet praten. Daardoor zijn ze veel gevoeliger voor non verbale communicatie en sfeer. Dat is natuurlijk niks nieuws. Maar het is wel iets waar wij baasjes ons meer bewust van moeten zijn ;-) Al heb jij dat dus aardig onder de knie :-)